Vorig jaar sprong ik uit een vliegtuig. Dit jaar besloot ik van een berg te springen.

Als je de vorige blogs gelezen hebt dan begrijp je vast dat ik donderdag 24 april, de dag na de eilandtour, even moest bijkomen. Ik was natuurlijk ook niet hierheen gekomen om heel veel te doen, integendeel, ik wilde juist heerlijk niets doen. Dus dat deed ik op de vierde dag van mijn reis, al kon een cocktail op het strand niet ontbreken. Want ik had dé toeristische trekpleister van Sal en Cabo Verde behoorlijk links laten liggen. Dus besloot ik er met de taxi heen te gaan.

Toerisme

Die taxi’s kosten daar overigens maar een paar euro. En had ik al verteld dat je op Sal dus gewoon overal kan betalen met euro’s? Dollars willen ze liever niet, maar euro’s zijn in. In Santa Maria kwam ik er ook al snel achter dat waar ik betaalde met kaapverdiaanse escudo’s, ik vaak euro’s als wisselgeld terug kreeg. Al geeft dat ook wel meteen aan hoe ingesteld men er is op toeristen – maar dat is logisch want het toerisme is dé hoofdbron van inkomsten voor Kaapverdië. Dat lees je in de reisgidsen en hoor je ook van de local guides, en daarom is het op Sal heel veilig voor toeristen. Want waar het onveilig is blijven toeristen weg, en geen toeristen betekent geen inkomsten. De impact van de coronapandemie ligt dan ook vers in het geheugen van veel Kaapverdianen.

Het enige nadeel van die toeristische instelling is dat Kaapverdië ook best wat opdringerige verkopers trekt. Dat zijn doorgaans geen Kaapverdianen maar Senegalezen. Die proberen je dan allerlei kettinkjes en souvenirs aan te smeren. Gelukkig vond ik via Tripadvisor en mijn reisgids al snel enkele souvenirwinkeltjes die gespecialiseerd waren in lokale producten en een deel van de winst uitkeerden aan lokale projecten rond bijvoorbeeld vrouwenrechten.

Ook oefende ik mijn assertiviteit. Want, no kidding, wanneer je niet duidelijk aangeeft waar de taxi moet stoppen, dan wordt je midden op het kruispunt (buiten die taxi’s is er nauwelijks verkeer) afgezet bij de winkelstraat. En midden op het kruispunt betekent dat de Senegalese en andere verkopers je onmiddellijk hebben gespot. ‘Blijf vriendelijk maar duidelijk’ was dan dan ook het devies van mijn reisgids. En dat werkte prima. Ik had zowaar bewondering voor de marketingskills van de verkopers die me benaderden, echt, sommigen zouden zo in een callcenter in de koude acquisitie kunnen gaan. Al is mijn ervaring dat telefonische verkopers een duidelijke ‘neen’ niet altijd accepteren. Hier bleek dat gelukkig niet het geval.

Strand

Na wat winkeltjes bekeken te hebben besloot ik vooral m’n rust te nemen. Dat deed ik met enkele fijne Marenga Daquira’s (aardbeismaak) bij de ietwat decadente Palm Beach Club. Ik had er even een echt White Lotus moment zeg maar, kijkend naar de bootjes en het prachtige strand. Want daar staat Santa Maria bekend om, de prachtige witte stranden.

Al is dat een visuele illusie. Het strand bestaat uit heel fijn zand, waar een stuk minder schelpen te vinden zijn dan aan pakweg onze kust, maar het is van dichtbij wel gelig. Juist door het spel van de zon en het heldere blauwe water oogt het enorm wit. En dat ziet er inderdaad beeldschoon uit.

Veel meer dan mijn favoriete podcast luisteren (ik had zo’n lokaal telefoonnummer genomen met een fijne databundel) en cocktails drinken genietend van het uitzicht werd het die dag niet. Al bleek het hoogtepunt wandeling van Santa Maria naar het resort later die middag. Anderhalve kilometer in de branding lopen bleek prima te doen, en ik kwam er ook heel grappige vogeltjes tegen die in gevecht waren met de golven terwijl ze wormpjes uit het zand probeerden te pikken. (Ze hebben vast een naam maar die heb ik niet opgezocht.)

Zipline

Lekker uitrusten was het hoofddoel van mijn reis. Maar op vrijdag kon ik het toch niet laten nog een excursie te doen. Ik was al flink buiten mijn comfortzone gegaan, toen ik een advertentie van Zipline Cabo Verde spotte leek me dat de kers op de taart.

De gids van de eilandtour had er wat spottend over gedaan. “Als je snel geld wilt verliezen moet je de zipline doen”, had ie ons gewaarschuwd. Al gaven de Amsterdamse uit Oost en ik meteen aan dat we de zipline toch echt niet wilden overslaan. En ik moet zeggen, onze gids had een punt, maar ook weer niet helemaal. Want hoewel de zipline duurder was dan de eiland- of de catamarantour was het ook best spannend. En dat niet alleen, net zoals bij de catamaran maakte de crew er een heuse belevenis van.

Allereerst bleek de rit naar het startpunt een heerlijke hobbelige jeepride. Daarna beklommen we de berg via een smal pad onder begeleiding van een soort lokale Nick Cannon die de hele tijd z’n zonnebril op hield. Echt, die man heeft ofwel gevoelige ogen, ofwel helemaal geen ogen. En met z’n charme en energie zou ik zomaar kunnen geloven dat ie net als meneer Cannon ook 11 kinderen bij evenzoveel vrouwen heeft. Maar ik dwaal af, en da’s nooit handig als je op een berg loopt.

Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht op de Serra Negra, het strand dat voor een groot deel bestaat uit zwart zand en waar jaarlijks duizenden schildpadden hun eieren komen leggen. Daar was het nu helaas niet het seizoen voor, maar het uitzicht maakte het, ondanks de wolken die overvlogen, meer dan goed.

Testosteron

Een ding moet je wel weten over de zipline, het is zo’n attractie die mensen trekt die wel houden van adrenaline en wat extremere sporten. Mensen die wat durven, zeg maar. En hoewel er ook vrouwen zaten in het team, werd onze groep begeleid door allemaal jonge mannen die ons uiteindelijk demonstreerden hoe je ondersteboven van die zipline afgleedt. Jawel, ondersteboven. De “oohs” en “oehs” uit onze groep spraken boekdelen. Net zoals het schijnbare gemak waarmee ze hun kunsten vertoonden.

Maar voor het zover was kregen we eerst nog een drankje en hapje. Onder het genot van de muziek die de jongens het fijnst vonden: expliciete hip hop. Echt, stond ik daar lekker te socializen met een Duits stel en de Franse meiden die ik nog kende van de catamaran-tocht, dreunde Snoop Dogg er even expliciet tussendoor. Jawel, het testoron-gehalte bij deze excursie lag hoog. Ik durfde maar niet vragen wat de Britse moeder met drie kinderen ervan vond.

Overigens kon je kiezen tussen een alcoholisch of niet-alcoholisch drankje, en presteerde ik het daarbij om mijn bekertje met grogue om te gooien. Niet handig. Omdat ik een GoPro had bijgehuurd kon ik achteraf dan ook prima terugkijken dat ik toch best wel zenuwachtig was alvorens van de zipline te gaan. Volgende keer moet ik mijn grogue gewoon niet meer omgooien. Al weet ik nu dat het vooral dat eerste zetje is dat zo spannend is. Want daarna is het gewoon een hele fijne zipline en kan je even heel erg intens genieten van het voorbijzoevende prachtige landschap.

En de excursie eindigt niet meteen nadat je weer bij het startpunt bent. Het einde wordt opgeluisterd door een live band waarbij iedereen ook uitgenodigd wordt om mee te dansen – iets wat de een al makkelijk ligt dan de ander. Ook leuk: je mag met een stift je naam op de muur schrijven. Ja, dit was de duurste excursie die ik deze reis ondernam, maar een hele leuke ervaring was het echt wel.

Benieuwd hoe het mij verging op mijn laatste dagen in Kaapverdië? Lees hier Deel 5 – Kaapverdiaanse wijze